آفتابگردان

آفتابگردان

کشف محصول آفتابگردان توسط جهانگردان اسپانیایی در قرن شانزدهم صورت گرفت.

آفتابگردان بعد از کنجد و گلرنگ قدیمی ترین گیاه روغنی است کـه وارد صحنه زراعت ایران  شده است.آفتابگردان آجیلی حدود  95 سال قبـل توسط تجـار ایرانـی از روسیـه بعنوان گیاه عجیب تزئینی به ایـران آورده شد و در محدوده شهرستان خوی کاشته شده است. 

ریشه:

آفتابگردان دارای ریشه راست و عمیق است. ریشه اصلی آن در شرایط خشک و خاکهای متوسط و سبک، تا بیش از 3متر در خاک نفوذ می کند.در شرایت آبیاری، تقریبا 80 درصد ریشه ها در عمق 0 تا 30 سانتیمتر پراکنده هستند.

برگ :

تعداد برگهای آفتابگردان بین 70 تا 80 عدد در بوته ها  و انواع مختلف متفاوت است.

اغلب قلبی شکلند و کناره آنها دندانه دار است. برگها در پایین ساقه به صورت متقابل

ودر قسمتهای بالا بصورت متقابل با دمبرگ نسبتا طویل قرار گرفته اند.

ساقه :

ساقه آفتابگردان راست و برافراشته و پوشیده از کرکهای ریز بوده و قطر آنها از 2

 تا 6 سانتیمتر متغیر است. 

از کاشت تا برداشت بسته به ارقام زود رس یا دیررس به سه ماه تا پنج ماه زمان احتیاج دارد.تاریخ برداشت آفتابگردان زمانی است که پشت قرص آفتابگردان زرد و خشک شده باشد.برداشت محصول آفتابگردان را یا با دست یا با ماشین (کمباین)انجام می دهند.حداکثر عملکرد در کشور از ارقام مختلف سه تن و حداقل آن 500کیلو گرم بوده است.

درصورت برداشت با داس(دستی)درمرحله رسیدن فیزیولوژیک (زرد و قهوه‏ای شدن پشت طبق) ودرصورت برداشت باکمباین تا خشک شدن طبق ها(12% رطوبت دانه) می‏باید صبرکرد

بعد از برداشتن محصول دانه ،برای سوخت ،کاغذ ،مقوا،فیبر،تهیه علوفه سیلو وغیره استفاده نمود.

منبع مهندسی گیاه پزشکی

خبرآنلاین